Διαβαστε στο OnlyTheater.gr
Με πέντε ηθοποιούς ηλικίας 11-15 χρονών, ο σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Milo Rau επιλέγει να διερευνήσει την ιστορία του διάσημου Βέλγου παιδόφιλου και κατά συρροή δολοφόνου, Marc Dutroux.
Οι ανήλικοι ηθοποιοί παίζουν τους ρόλους των ενηλίκων που πλαισίωναν την τραγωδία των θυμάτων του Marc Dutroux: τον θύτη, τους γονείς ενός κοριτσιού, τον ντετέκτιβ, τον βασιλιά, τον ιερέα, τον πατέρα του Dutroux. Ανάμεσα σε αυτά τα “εύκολα” κομμάτια της παράστασης, οι ηθοποιοί υπάρχουν σε ένα θεατό παρασκήνιο (ή κινηματογραφικό πλατό), μέσω του οποίου το κοινό έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τα πέντε παιδιά και να μάθει για τα ενδιαφέροντα τους, τις σκέψεις για την παράσταση και τις καλλιτεχνικές τους φιλοδοξίες. Κυρίαρχη φιγούρα αποτελεί ο μόνος ενήλικας ηθοποιός Peter Seynaeve, που παίζει τον ρόλο του επί σκηνής σκηνοθέτη. Η σχέση του με τους υπόλοιπους ηθοποιούς αρχίζει σε μία σκηνή casting, όπου με χιούμορ και ειρωνεία, συζητά με κάθε παιδί τον ρόλο του στο οικοδόμημα της ιστορίας.
📷
Η κινηματογραφική αισθητική της παράστασης δεν επιβάλλεται μόνο από την συρραφή των σκηνών, αλλά και από την συνεχή παρουσία μιας κάμερας που κινηματογραφεί τις σκηνές. Ενήλικες ηθοποιοί κάνουν την εμφάνιση τους σε μια οθόνη προβολής που λειτουργεί ως καθρέφτης σκηνών που τα παιδιά παίζουν επί σκηνής ταυτόχρονα. Σε άλλες σκηνές, ενώ ένας ηθοποιός αναλαμβάνει την ερμηνεία ενός χαρακτήρα, οι υπόλοιποι εργάζονται ως συνεργείο δίπλα στον σκηνοθέτη.
📷
Αυτή η σκηνική προσέγγιση γεννά μια πολύ απαραίτητη απόσταση μεταξύ κοινού και δράσης. Ο Milo Rau ανακαλύπτει την ιστορία του Marc Dutroux με την ακρίβεια, την ψυχρότητα και τον απόλυτο έλεγχο ενός χειρούργου που διαμελίζει την ιστορία σε επιμέρους ανεπούλωτες πληγές. Η ερμηνεία των παιδιών ηθοποιών επιβάλουν την άρνηση του συναισθήματος· είναι απλές, απελευθερωμένες από τις συνέπειες του λόγου που φέρουν, εμπλουτισμένες με την σκληρότητα ενός παιδικού παιχνιδιού. Κατα συνέπεια, η προβληματική συνθήκη της παράστασης, που θέλει παιδιά να εξιστορούν τις φρικιαστικές λεπτομέρειες των εγκλημάτων του Marc Dutroux, δεν προσβάλει. Το κοινό νιώθει ασφαλές στα χέρια του σκηνοθέτη και ενίοτε γελά με τις μικροκαταστάσεις που προκύπτουν στο πλατό του.
📷
Είναι όμως μια στιγμή όταν ο Peter Seynaeve στο ρόλο του σκηνοθέτη ζητάει από μια 11χρονη ηθοποιό να βγάλει τα ρούχα της για να κινηματογραφίσουν τον μονόλογο ενός θύματος του Dutroux, που ρίγος διαπερνά το κοινό. Η απόλυτη εξουσία πάνω στο παιδικό σώμα και φυσική υπεροχή του άντρα που απλώνει το χέρι του για να γδύσει το κορίτσι, διαστελουν τον χρόνο. Η μικρή ηθοποιός δεν θέλει να γυρίσουν την σκηνή. Ο άντρας επιμένει: “θα το κάνουμε όπως στην πρόβα χθες”. Κάθε ψευδαίσθηση ασφάλειας διαλύεται.
📷
Δεν είναι η ανιδιοτελής αγάπη, η προστασία, η ευθύνη που έχουμε στα μικρά μας που καθορίζει την σχέση μας μαζί τους, αλλά η απόλυτη εξουσία με την οποία εκδηλώνονται οι καλές μας προθέσεις. Η εξουσία που απολαμβάνει ο σκηνοθέτης πάνω στους ηθοποιούς της παράστασης είναι ενδεικτική αυτής της σχέσης. Οι επιπτώσεις των πράξεων κάθε ενήλικα χαρακτήρα του έργου φαίνονται πάνω σε παιδιά που παραμένουν άπραγα, κλειδωμένα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. H παράσταση Five Easy Pieces ισορροπεί γύρω από αυτήν την αλήθεια. Βλέποντας αυτό το παιδικό μασκάρεμα που περιέγραφε με ακρίβεια τον κόσμο που έδρασε και επηρέασε ο Marc Dutroux, δεν έβρισκα θετική πιθανή έκβαση σε αυτήν την ιστορία, αλλά προσπαθούσα να βρώ πιο είναι το λιγότερο κακό που θα μπορούσε να συμβεί. Μπορεί μια κοινωνία να ξεπεράσει τον σοκ, την αγωνία, τον φόβο και το τραύμα ή είναι τελικά αναγκασμένη να τα κληροδοτήσει στα παιδιά της;
Comments